آتش سینه گل

نشکفد   جز   به    سر    درد   گل   اندر   گلشن

کاین فغانی است که از حسرت دیرینه اوست

آتش   سینه    گل    مشک   در  او    می  سوزد

بوی   گل   ما حصل   آتش    صد   کینه    اوست

بهشت

شاهد شاب بهشت

گفتم ای زاهد چه می کوشی به زهد این راز گو گفت  تا  جامی   بگیرم   از   می   ناب   بهشت گفتم این تقوا تمامش خواهش جامی می است؟! گفت:نی!!  خواهم  وصال  شاهد  شاب  بهشت

کودک فقر

چشمش نه فروغ کودکی  داشت چهرش    نه    خروش    کودکانه
	عکس از مصطفی موسوی

چه عجب؟

ز بیابان  شدن  گلشن و بستان   چه  عجب؟

ز پریشان شدن گل پی خاران   چه عجب؟

من سوختم او خام تو

خوش  می درخشد  ماه  من  در  آسمان شام تو

خوش می چکد شهد لبش در پیچ و تاب کام تو

بزم عشق

به  بزم   عشق   ساقی   ره  نیابید

عجب  از خوی  تزویرش  الهی

من غم انگیزم

عشق در جام وجودم مرده گویا آشیانم همچنان ویرانگی است

با نگاهی خیره بر در

       منتظر شاید برای لحظه لبخند مرگ

آسمان در قرق ابر سیاه

آسمان در قرق ابر سیاه

                                و زمین غرقه ی خون

                                و به آغوش فشرده است مرا دست جنون

 سیلی مرگ مرا نزدیک است

                               ابر ها از صفت صاعقه شان

لحظه ای بی تنش مرگ نمی خواهندم

       و من از خانه ویرانه خود

به کجا کوچ کنم؟

                                .

ساحره غم

دوش با ناله و فریاد سحر گشت ولی

امشب ازساحره ی غم  نتوانم  گذرم