زمان ...
زمان چه روی کینه داشت
زمان چه جای مرگ بود
زمان سپید بود اگر
مرکب وجود او
سفیر تیرگی نبود
زمان سپید بود و پاک
اگر میان سینه اش
قلم به دست پادشاه جور
روان و جاودان نبود
زمان چه روی کینه داشت
زمان چه جای مرگ بود
مرگ
مرگ با من سخنی گفت و گریخت
و از آن گاه جهانی به خموشی ره برد
و سکوتی خنثی
به گریبان من غمزده صد چنگ انداخت
و از آن گاه هزاران دم همدم شده با من گم شد
و نیاز
ناگریز از نگه سائل من کوچ به نابودی برد
و از آن گاه خدا را گویی
به خموشی بنشست
و بهاران پژمرد
چه شگفت آن که خزانی نرسید
مرگ بامن سخنی گفت و گریخت
و هجومی بی رنگ
رنگ ها را به غرامت می برد
و به یادم اما
نیست آن جمله که او گفت به من
چشمه کویر
پیر مرد گفته بود
چشمه کویر
آخرین حریر سبز را می برد به کام خویش
قعر آن سکوت تلخ
و آن همیشگی ترین درخت هم می سرد به کام او
پیر مرد گفته بود
چشمه کویر
می کشد به دار
غنچه ای که سر فرا ز خار ها می کشد نفیر
پیر مرد مرد گفته بود
چشمه کویر
تار و پود شرم را ز هم گسسته است
خاک را به خاک می کند اسیر
تردید یک فریاد
من آن سربار پیر و خسته دردم
غبار تیره غارتگر رنگم
و لمس دست های مرده و سردم...
ادامه مطلب ...
من غم انگیزم
عشق در جام وجودم مرده گویا آشیانم همچنان ویرانگی است
با نگاهی خیره بر در
منتظر شاید برای لحظه لبخند مرگ
ادامه مطلب ...
آسمان در قرق ابر سیاه
آسمان در قرق ابر سیاه
و زمین غرقه ی خون
و به آغوش فشرده است مرا دست جنون
سیلی مرگ مرا نزدیک است
ابر ها از صفت صاعقه شان
لحظه ای بی تنش مرگ نمی خواهندم
و من از خانه ویرانه خود
به کجا کوچ کنم؟
.