چه عجب؟

ز بیابان  شدن  گلشن و بستان   چه  عجب؟

ز پریشان شدن گل پی خاران   چه عجب؟

ز    ملاقات    خیالات   به  سامان شدن و

ز   مراعات    مکافات    فراوان  چه عجب؟

ز فراری شدن جان و سر انجام سیه

ز پر اندیشه شدن از غم جانان چه عجب؟

ز    نفیر  لب خشکیده    و  اندام نحیف

ز رخ تر شده  حیران و پریشان چه عجب؟

ز  پر  سوخته  و  قلب   پر   از  نومیدی

ز رگ پاره و خود کشته دوران چه عجب؟

ز سیه روزی و مدفون شدن بخت سپید

ز گریزان شدن  جان  دلیران  چه  عجب؟

چه عجب؟ کاین همه غم توشه هر روزه ی توست

گر  که  گیرد  غم دیرین سر طوفان چه عجب!